Month: January 2018

Υφίστανται στους όρους του χρόνου. Έχει αρχή και τέλος.

Το μέσον είναι μια μακρά περίοδος δεκατεσσάρων ωρών.

Αναγνωρίζεται. Ένα κιτρινωπό πανί μόνιμα στο

πάγκο της κουζίνας. Εκτελείται από τα χρέη του.

Σ’ αυτό το σύστημα διασπά τα δαιμόνια σύμβολα

του καιρού τ’ αλλοτινού. Αντί κατσαρόλας , η χύτρα ταχύτητος.

Η μάνα μου αγαπάει τη δουλειά της. Τις δουλειές της.

Να ανοίγει σχολικά εγχειρίδια και να φυσάει την αλφάβητο

στα μουτράκια μου.

Στην κοιλιά της πέθαινε ένα ροδάκινο. Άνοιγε το

σώμα του εμπρός μου κι άχνιζε κάθε φορά που

έφερνα μαχαίρι .

Αναπλάθει τη χαρά. Τις χαμένες στιγμές του ήλιου

που παγιδεύονται στο υγρό για τα τζάμια μαζί

με τα δάκρυα της Ιοκάστης.

Ισορροπεί τον κόσμο. Το στραβό άξονα της γης

που μυρίσει κάρβουνο και λαδάκι Οσίου Λουκά.

Πρέπει να είσαι σίγουρη στα μεταφυσικά.

Πληρώνεται. Σα να είσαι σκλάβος από το Πακιστάν

το Αφγανιστάν κι όλα τα ιστάν που δε γνωρίζεις,

Αρκείσαι να κόβεις φράουλες για να σκάσουν

τα παιδιά, τα αφεντικά, τα γυρισμένα σου μυαλά.

Έχεις χρόνο. Προσωπικά ανύπαρκτο.

Σαν ένα μελαψό χέρι διαφυγής από

την υδρόβια διάσταση. Ο κουβάς με το

νερό να πιτσιλάει τέταρτα.

Δεν ξέρω τίποτα , δεν θυμάμαι να πολέμησα

ούτε να εισέπραξα κάποιο ποσό για την αποστολή

όντας γυναίκα με μια μακριά βούρτσα για να χτενίζω

πτώματα

δούλευα στο νεκροτομείο του Παλαγιάν

Και είχα σχέσεις καλές με όλα μου τα αφεντικά.

Μου έδιναν ρύζι ατμού και με άφηναν να κοιμηθώ

στο πίσω δωμάτιο του χάλκινου κοιμητηρίου

είχα δικά μου κρινάκια και χώμα

που έβαζα σε σακουλάκια χάρτινα , το μάζευα

μετά τις ταφές και το έκρυβα κάτω από το στρώμα.

Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος

που με πήραν τα άλογα

κάτι άλογα σκοτεινά με δέρμα μαύρου στρειδιού

και με έσυραν μακριά σε τόπο κενό

δέντρο και πέτρα δεν υπήρχε

μόνο ο αιμάτινος σκόρος που πληγιάζει τα κορμιά

Το χέρι μού έκοψαν και απαίτησαν υποταγή

Έβγαλα τη βούρτσα απ’ τον κόρφο μου

και χτένισα τις δικές μου τρίχες για πρώτη φορά.

Ο θάνατος σε θέλει χτενισμένη

Τότε εκείνοι με γέλιο κλόουν και

λάσο θηριοδαμαστή μου είπαν πως θα ζήσω.

Δική μου δουλειά τα σώματα να χτενίζω

με λατρεία και υπομονή, άλλη μορφή

να δίνω.

Τι να πω;

Για πόλεμο δεν ήξερα πως δουλεύω

Ωστόσο, πρόθυμα θα χτενιστώ αν

θέλετε να κρεμαστώ.

Εξάλλου τα κρινάκια μου μαράθηκαν

και δε μπορώ να μάθω κι άλλα αφεντικά

βρωμάν τα χνώτα του και μ’ έχουν για ζουζούνι.

Τι καλύτερο θα πείτε εσείς

για μια γυναίκα σοβαρή

να είναι υποταγμένη.

Λοιπόν, καλύτερα σκοινί

παρά μικρή κραυγή στο στρώμα να με λιώνει.

Το χώμα βρίσκεται στον τάφο της Μαγκνταλένα Τζαλαντόνι.

Μπορείτε να το πάρετε πίσω

αν ακόμα δε μάθατε τις σκοτωμένες να φοβάστε.