Κάτοχος τρελής αγωνίας να περπατήσω μέχρι το σπίτι, με ένα κορίτσι που είναι τρυφερό γιατί γέρνει ο λαιμός του ή που γέρνει ο λαιμός του γιατί είναι τρυφερό κι ένα κορίτσι που απομακρύνεται για να ανακαλύψει την καλλιτεχνική φλέβα του νόμου. Το δεύτερο κορίτσι θα φύγει μακριά απ’ το σπίτι σε μέρος που η πόλη δεν διαθέτει χαρακτηριστικά που την κάνουν αναγνωρίσιμη. Το πρώτο κορίτσι θα μοιραστεί τη διαδρομή, ενώ φωτογραφίες αλλάζουν το τοπίο κι εμείς περπατάμε σημειωτόν για να καθυστερήσουμε το τέλος. Όλα συμβαίνουν σε μπάνιο πλήρως ανακαινισμένο. Οι μάστορες αποφάσισαν να βάλουν τα γυαλιστερά πλακάκια μόνο στο πάτωμα κι όχι στους τοίχους , οι οποίοι παρέμεναν σοβατισμένοι και λευκοί, ενώ η λεκάνη κι ο νιπτήρας βρίσκονται στα 89 βήματα εκτός του μεγάλου δωματίου σε μια τετράγωνη ντουλάπα. Αυτή η νέα τεχνική αποτελεί πρωτοπορία στην τέχνη του μπάνιου που ανανεώνει τις συζητήσεις πάνω στο ζήτημα των σωματικών αναγκών. Σε τι επηρεάζει η απομάκρυνση της λεκάνης την ούρηση και την αφόδευση; Πώς μπορεί η όσφρηση να αποκλειστεί από τον χώρο του μπάνιου; Θα υπάρχουν ακόμα ιδιωτικοί λυγμοί; Γύρω από αυτά τα ερωτήματα θα δημιουργηθούν φόρουμς όπου θα ξεκινήσουν οι πολιτικές τοποθετήσεις και η ανταλλαγή επιχειρημάτων. Θα ξεκινήσουν αφού φύγουμε από μέσα του, αφού φτάσουμε στο σπίτι. Έχει πάρτυ στο νέο μπάνιο. Οι μάστορες περιμένουν κρυμμένοι κάτω από τον dj σε αλουμινόχαρτο. Φορούν σαλοπέτες και μάσκες ύπνου. Διαβάζουν ο ένας στον άλλο την καταγωγή του μπάνιου. Όταν βαριούνται κάνουν σεξ, το ένα με το τρία , το τρία με το δύο και το ένα πάλι μόνο του. Οι υπόλοιπες περνάμε υπέροχα στο πάρτυ. Είμαστε φαραώ, δελφίνια, μάγισσες. Χορεύουμε πάνω κάτω, ώστε να κουραστούμε κάποτε και να παραχωρήσουμε στους μάστορες τη θέση μας. Αυτοί έχουν έργο να ολοκληρώσουν, μία ιδέα , ένα πλάνο για την επόμενη δεκαετία, μία επένδυση στο μέλλον. Το κορίτσι που είναι τρυφερό και γέρνει το κεφάλι του έχει δεκατρείς εμπνεύσεις το λεπτό και το κορίτσι που ανακαλύπτει την καλλιτεχνική φλέβα του νόμου βγάζει απ’ τα παπούτσια της έντεκα διαφορετικούς τρόπους υλοποίησής τους. Αν προσθέσεις τους συνειρμούς μου για το ζήτημα της αιμομιξίας στις αναγεννησιακές κοινωνίες και τη Θεοδώρα που αποτελεί ως φυσικό πρόσωπο καλλιτεχνική διεργασία έχουμε την δυνατότητα να ανταγωνιστούμε τους μάστορες για την επικράτηση στο μπάνιο. Αποφασίζουμε πως αυτό είναι καλύτερα να συμβεί μία άλλη φορά και υποσχόμαστε να επιστρέψουμε κολλώντας λίγο σάλιο στα μέτωπά μας. Ο ήλιος είναι πια ψηλά και στόχος αυτής της νύχτας που διαλύθηκε στην απόλαυση είναι να φτάσουμε στο σημείο όπου ξεκίνησε η καθεμιά. Οι γείτονες μας κοιτούν με περιέργεια. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σώματά μας. Κασσάνδρου με Αγ. Σοφίας γωνία εμφανίζονται οι μάστορες στα γόνατα παρακαλώντας. Θέλουν να επιστρέψουμε στο μπάνιο για να στηρίξουμε τη θεωρία τους. Χωρίς εμάς είναι χαμένοι. Η πρωτοπορία στην τέχνη του μπάνιου θα καταστραφεί. Μας προτείνουν λεφτά κι άλλα λεφτά και μας ζητούν συγγνώμη. Λένε πως πρέπει απλώς να μείνουμε στο μπάνιο. Καμία άλλη υποχρέωση, καμία πια δουλειά και στα συμβόλαια το γράφουν πως θα χουμε πολλά λεφτά. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν πως ήταν αδιάφορη αυτή τους η απελπισία. Το μπάνιο χάθηκε την στιγμή που κατεβήκαμε τη σκάλα. Η σκέψη πως θα μπορούσαν να μας αντικαταστήσουν ήταν εξ’ αρχής λανθασμένη. Τους κεράσαμε ένα παγωτό για να ξεχαστούνε λίγο και τους προτρέψαμε να πάνε σύντομα για ύπνο σαν κι εμάς. Έφυγαν συρρικνωμένοι, η λύπη τους έκανε 1,10. Μα τι μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις; Οφείλεις να ακολουθείς ένα πρωτόκολλο αισθηματικό, ένα γκανγκστερικό παιχνίδι.
Δ3
υπάρχει μία ανολοκλήρωτη καύση για αυτές που βρέχουν τα αθλητικά τους στα δημόσια ουρητήρια, μία προσδοκία να με συναντήσεις αυθόρμητα στο χωριό της Σαχίλ και να με ρωτήσεις για τις μετρήσεις του βάλτου ή το τριακοστό μου παιδί, να σκεφτείς τον πιο έξυπνο τρόπο να σχετιστούμε με ένα γαμήσι ή μία κούπα τσάι,ίσως, σταματήσεις για αναπνοή όταν εκφέρεις το όνομά μου για δείχνοντας πως είσαι αφηρημένος, ανήσυχος, απλουστευτικός, μεγάλη συμφορά να έχουμε πράσινα μαλλιά και λευκές βλεφαρίδες κι ούτε ένα σπίτι στην εξοχή κοντά στη θάλασσα που όλοι την αγαπούν κι έτσι κι εμείς κι εμείς θα έπρεπε να την αγαπούμε γιατί μυρίζει αλάτι κι όχι ξύδι κι έχει χρώμα ψυχρό της λογικής και του εικοστού αιώνα και εσύ να θέλεις να στρίψουμε στην πλατεία για να χαθεί το πλήθος κι όμως το πλήθος που νομίζαμε πως μας θλίβει δεν υπήρξε ποτέ και μόνο τρία μισογκρεμισμένα σπίτια κι ένα ποτάμι και η Σαχίλ ο τάφος της Σαχίλ να σκιάζει την αποχώρηση μιας δεκοχτούρας που θα φύγει σύντομα για το επόμενο χωριό στο υποθετικό της πλήθος στην υποθετική διάσταση μίας τρυφερής συνύπαρξης θα μπορούσες να κάνεις πως δε με είδες κοιτώντας την κολώνα που παίζει σε λούπα σκηνές με παιδικά αντικείμενα και κοινωνικά τραύματα ή να μασήσεις καπνό απ’ το δοχείο και να μεταφερθείς σε μετατεχνολογικό καθεστώς όπου τα χωράφια έχουν αντικατασταθεί από πισίνες γεννήτριες χαπιών μα επέμενες να αρχίσεις την καύση και να κινηματογραφήσεις τα δημόσια ουρητήρια που είναι όλος αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας και να βρεις τα ονόματα της πρώτης εταιρίας που έκανε δώρο ένα δεύτερο ζευγάρι αθλητικά σε όποια κατάφερνε να τρέξει δέκα χιλιόμετρα ντυμένη με πλαστικά, τώρα πρέπει να διπλώσουμε σε σύγχυση τις άκρες του λεπτού χαρτιού και να θυμηθούμε τη Σαχίλ που κάποτε διηγήθηκε με περίσσιες λεπτομέρειες σώματα που φοβήθηκαν και σώματα που κυριάρχησαν και κάποια περιστατικά ανυπακοής, καταγράφοντάς τα σε βαζάκια ιδιωτικού σάλιου των 330 ml, για να κολλούν σύμβολα και δείκτες στην ανολοκλήρωτη ούρηση των ποδιών