περπατάμε στο τοιχάκι
ενός άγνωστου νησιού.
Αποκαλύπτεται στην όραση η βία
του χτισίματος
το μπετόν στο πρόσωπο
η αναμαλλιασμένη μου φίλη
η βάδιση/ το πέλμα/ η απλότητα
ένα ατμοσφαιρικό τίποτα
σου ζητώ να γυρίσεις την πλάτη
αλλάζω δόντια και σε τρώω
πριν προλάβουν να σε πιάσουν
πριν προλάβουν να σε καταστρέψουν
πέφτω στο βυθό με τα απομεινάρια σου.
“ Η αγάπη συνοψίζεται στον επίλογο”
οι δύτες των διαστημοπλοίων κατακόρυφα
με βρίσκουν λίγο πριν αλλάξω σελίδα.