Παλαιοπωλείο. Ξύλινη κατασκευή με πλαστικές καρέκλες στην είσοδο. Πίνακες, κάδρα και φωτογραφίες στοιβαγμένες σε κουτιά με το σήμα της adidas. Μία έφηβη πλησιάζει στο ταμείο κρατώντας μία φωτογραφία. Πίσω από τον πάγκο ένας μεσήλικας με λίγα μαλλιά και ριγέ πουκάμισο. Ακούει μουσική από το κινητό του.
– Μαργαρίτες;
– Χαμομήλια
– Πόσο;
– Δεν καταλαβαίνω.
– Ενδιαφέρομαι. Για αγορά.
– Είναι απλώς μία εικόνα.
– Φαίνονται τα χρώματα και το τοπίο. Αυτοί οι δύο;
– Παλιοί. Του 1995.
– Γέροι, δηλαδή.
– Άσχετοι με το κεντρικό θέμα.
– Φαίνονται χαρούμενοι.
– Είναι σε εκδρομή.
– Θα ήθελα να δω την μύτη, τα μάτια, τα μαλλιά τους.
– Μπορείς να φανταστείς.
– Βαριέμαι.
– Υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες στο σωρό.
– Έχουν πολλά φώτα.
– Κατάλαβα.
– Τι;
– Σου αρέσει η φύση.
– (χαμογελά) Εμένα;
– Δεν είναι κακό.
– Χρειάζομαι μια αλλαγή.
Ακούγεται κορνάρισμα λεωφορείου από μακριά. Ο άνδρας κλείνει τη μουσική και κοιτάει έξω.
– Το λεωφορείο σου φεύγει.
– Δεν ήρθα με το λεωφορείο.
– Θα την πάρεις τελικά;
– Θέλω να μάθω κάτι περισσότερο για αυτήν.
– Είναι ερασιτεχνική λήψη.
– Και αυτοί οι δύο;
– Θα έλεγα νέοι, τότε. Ίσως στην ηλικία σου.
– Αυτοί σού την πούλησαν;
– Αν θυμόμουν θα την είχα κρατήσει για μένα.
– Τι άκουγες;
– Έναν πεθαμένο.
– Ποιον;
– Τιμ Σμιθ.
– Κρίμα.
– Τον ξέρεις;
– Όχι.
– Ήταν σε ένα συγκρότημα τους cardiacs. Πέθανε από καρδιακή προσβολή.
– Αλήθεια;
– Ναι.
– Περίεργο. ( κοιτά τη φωτογραφία) Τι λες για αυτούς τους δύο;
– Ίσως οικογένεια ή φίλοι.
– Ίσως να έχουν πεθάνει από καρδιά.
Γελάνε και οι δύο. Ο άνδρας κοιτά την παλάμη του κοριτσιού. Έχει ένα βαθύ κόψιμο.
– Τι έπαθες;
– Άνοιξα λάθος την κονσέρβα. Μαγείρευα.
– Έχω επίδεσμο κάπου.
Ανοίγει το συρτάρι και ξετυλίγει τον επίδεσμο.
– Μπορώ να σου το δέσω εγώ, αν θέλεις.
Το κορίτσι απλώνει το χέρι.
– Δεν είσαι από εδώ, έτσι;
– Ήρθα για διακοπές με τη μητέρα μου.
– Δεν έχει πολλά πράγματα να κάνεις.
– Δεν με ενοχλεί.
– Ασχολείσαι;
– Ε;
– Τραβάς φωτογραφίες;
– Καμιά φορά.
– Εγώ παλιά ήμουν φωτογράφος.
– Το 1995;
– Ναι. Νομίζω, δηλαδή.
– Σου αρέσει αυτή η φωτογραφία;
– Δεν ξέρω. Μου αρέσουν τα λουλούδια.
– Αυτοί οι δύο υποθέτω πως είναι όμορφοι.
– Σίγουρα όχι πια.
– Αγοράζεις; Έχω κάποιες φωτογραφίες μαζί μου.
– Δικές σου;
– Ναι.
Το κορίτσι ανοίγει την τσάντα της και βγάζει λίγες φωτογραφίες. Τις δίνει στον άνδρα και εκείνος τις κοιτά μία μία.
– Είναι ιδιαίτερες.
– Σου αρέσουν;
– Δεν ξέρω.
– Δώσ’τες μου τότε.
– Περίμενε. Τι είναι αυτό; ( της δείχνει μία φωτογραφία)
– Η μητέρα μου. Το αφτί, το μάγουλο και το δεξί της μάτι.
– Το φως είναι ροζ.
– Φούξια.
– Ναι, φούξια.
– 10 ευρώ.
– Πώς;
– Στην πουλάω για 10 ευρώ.
– Τι λες για ανταλλαγή;
– Σύμφωνοι, αλλά θα με αφήσεις να σε βγάλω μία φωτογραφία.
Εδώ, μαζί με τον πάγκο και τα πράγματα.
– Θα σου χαλάσω την εικόνα. Είμαι άσχημος.
– Όχι, απλώς γέρος.
– Εντάξει μικρή. ( στήνεται) Πώς να είμαι;
Το κορίτσι βγάζει την φωτογραφική της μηχανή.
– Όπως είσαι. Ένα βήμα πιο πίσω. Ωραία. Κράτα και την φωτογραφία.
-Ποια;
-Την φούξια με τη μαμά.
-( την κρατά με τα χέρια του στο στήθος) Έτσι;
– Όχι. Κράτα την με τα δόντια σου.
Ο άνδρας την κρατά με τα δόντια.
– Τέλειος είσαι.
Το κορίτσι τραβά την φωτογραφία.
– Σε ευχαριστώ.
– Θα μου την δείξεις;
– Όταν ξαναέρθω.
Ο άνδρας της δίνει τη φωτογραφία με τα λουλούδια.
– Δική σου.
– Χρειάζομαι ένα στυλό.
Ο άνδρας της δίνει το στυλό. Το κορίτσι γράφει πίσω από την εικόνα “ Μαμά και μπαμπάς νέοι σε εκδρομή στην φύση”. Ο άνδρας το βλέπει και κοιτάζει το κορίτσι. Πάει να μιλήσει, μα δεν λέει τίποτα. Παίζει με το πρώτο κουμπί του πουκάμισού του.
Το κορίτσι τού χαμογελά.
– Φεύγω. Μην ανησυχείς. Θα έρθω να σου δείξω την φωτογραφία σου.
Το κορίτσι φεύγει τρέχοντας. Ο άνδρας πληκτρολογεί στο google “how to relate to a daughter that you never had?” . Λέει τη φράση και την επαναλαμβάνει μόνος του πολλές φορές.
