η ώρα του αστεριού / σαπουνοποιείο
στην παράσταση μια αφίσα με το μισό της στόμα και τον ιδιωτικό κήπο. Ο φίκος και το πτώμα δεινοσαύρου απλώνουν τα φύλλα τους. Θα μας βρουν και θα μας πιάσουν απ’ τη μύτη την μισή, απ’ τη μύτη που τρέχει τα τραπέζια, τις καρέκλες παραλίας, ο πηγαιμός.
θέλω να αγαπηθούμε / η ερωτική εξομολόγηση / δεκατέσσερα / οδηγία της προηγούμενης Πρωτοχρονιάς.
ο κύριος: σταυρωτές τιράντες και πουκάμισο που βγαίνει απ’ τη λεκάνη πάνω και φουσκώνει στον χορό και εγκυμονεί μία θεά για το ηχείο.
βγάζω φωτογραφίες ανοιγοκλείνοντας τα μάτια –κλικ- ένα σύννεφο μεγαλώνει και τα μάτια μένουν με το τέρας προς τα μέσα, στην λευκότητα.
χαρτιά υγείας σε πορτοκαλί κατακλύζουν το δρόμο. Η κίνηση του εντέρου λοξοδρομεί στις ελιές που θα μας προδώσουν όταν πέσουμε στο χώμα, δύο κουκούτσια.
μπροστά είναι το αυτοκίνητο που θα ονομάσω άλογο στη συγκεκριμένη αφήγηση . Συναντάει ένα δεύτερο άλογο και του χαρίζει μια χτένα για τη χαίτη που μάκρυνε και μπλέχτηκε στα πόδια. Δεν μπορεί να οδηγήσει τους αναβάτες του στο πάρτυ και δέχεται βοήθεια, μην του κοπεί η μέση και μπερδέψει τον πόνο με ενοχή.
το 2023 είναι η εποχή του λαγού. Τα παράπονα να μεταφερθούν με σειρά προτεραιότητας στο δάσος των χαμένων πραγμάτων. Η λευκή γούνα, το στολίδι έλατο, ο ενιαίος φακός σε γυαλιά ηλίου, το μωβ φούτερ, η κουκούλα του πρωτοχορευτή, τα πράσινα δάχτυλα, το δερμάτινο του Νίο, ο κύκλος με τα τραγούδια της Καίτης, η 3D εικονογράφηση των πελμάτων, το κρύο στις ωμοπλάτες, το γέλιο με σιγαστήρα, η αγκαλιά μέσα σε αγκαλιά, το φαντασιακό του ξημερώματος, τα τζάμια στην αρχή της σταγόνας, ο αγκώνας σε προσωπογραφία Ίγκορ, η χαρά του να ξεχνάς, το ομιλών υποκείμενο στην κλειδαριά.
παραδέχομαι πως απλώς μεταφέρω. Αφηγητής ορίζεται όποιος φοράει τα αφτιά και κάνει τις συνδέσεις στα καλώδια, το ακούραστο κομμάτι της καρδιάς.
η Φασμπιντερική νύφη είναι η πρωταγωνίστρια της παράστασης που άφησα στη μέση για να μιλήσω στη μητέρα. Έκαψα την άκρη, νοίκιασα ένα νυφικό για τη Ν., είμαι απολύτως μιμητική.
η Μακαμπέα / απλό κορίτσι / φτωχό κορίτσι / απ’ το χωριό / απ’ το χωριό κι εγώ / κι εκείνη που θα παίξει / απ’ την πόλη / τις Κυριακές μοιραζόμαστε ενδιαφέροντα / η σκόνη κατεβαίνει απ’ την οροφή / παρατηρήτριες / νες με κουταλάκι / τρόποι αναπαραγωγής της όρασης / η Βραζιλία / τα μήλα των Εσπερίδων / τα ζυγωματικά της Κλαρίσε / στα χωράφια η θάλασσα / πλημμυρίσαμε / φέρτε κουβάδες / καθαρίζουν τα σαπούνια / λευκή ορχιδέα σε ζελατίνη / και τώρα μουσική / χορέψτε / εκείνος ίδιος / φροντιστής / θα πεθάνει άραγε; / ποτέ ποτέ ποτέ / σύντροφος / καλός / πολύτιμος / αγάπη / κατεβαίνουμε τα Άγραφα
αγαπημένη Ίσιδα,
βρεθήκαμε και είπαμε και δώσαμε ό,τι κατείχε καθένα απ’ το σώμα του. Τα εναποθέσαμε στο κρεβάτι του φύλακα, σε εκείνο το δωμάτιο που φέρνει σε κλουβί. Ίσως ο φύλακας να είναι καναρίνι ή δεκαοχτούρα ή παπαγαλάκι που στέκεται στον ώμο και μας κάνει πειρατές. Απ’ τους άλλους φτιαχνόμαστε και στη φυγή γινόμαστε ένα. Καθαρίσαμε τη βρωμιά των τοίχων, το ανθρωπολογικό αποτύπωμα του ήχου, τα σπορτέξ απ’ τα χαλίκια, το πάτωμα με τις αναβάσεις και καταβάσεις του αισθήματος. Προσπαθήσαμε πολύ. Ελπίζουμε να το δεις και να μας ανταμείψεις στον επόμενο γύρο της ύπαρξης.
με λατρεία,
αυτές που
φτιάχνουν
το
σαπούνι