Month: December 2020

σήμερα κρεμάται επί/ αφήγηση/ είναι μικρός και άχαρος/ συνηθισμένος/ δεν ξέρει να χορεύει/ είναι ο άνθρωπος που δεν είναι η Τρίσα Μπράουν/ είναι οργανωτικός/ αποτυγχάνει να τελειώσει/ κρεμάται επί φασκομηλιάς στο χωριό/ στο χωράφι/ ζυγίζει το βάρος του/ η αγελάδα τον κοιτά/ φτύνει στον ουρανό/ φτύνει την μπάλα από χορτάρι κι άχυρο/ οργασμός εν αναμονή/ το φαγητό θα έπρεπε/ ο κάδος με τα άπλυτα ξεχειλισμένος/ ένα βουνό που κηδεύει το παράθυρο/ είναι μόνος και πολλαπλασιάζεται/ λάτρης του βαδίσματος/ ακόμα ανίκανος στα δύο πόδια/ κρεμάται επί αετώματος/ επιθυμεί να φτιάξει τη σωματική του κατάσταση/ γήρας και αποδοκιμασία/ πιρούνια, μαχαίρια, κουτάλια/όργανα συντήρησης/ ένα μουσικό κουτί έπεσε στο αυτοκίνητο/ είναι καλός οδηγός/ παίρνει από λόγια/ μεταμορφώνεται/ είναι ξύλινος / δίνει φιλιά που φτάνουν μακριά/ στην οικογένεια/ απέκτησε παιδιά και σχέση με την πραγματικότητα;/ ξέρει να μαζεύει το μέλι απ’ τα μελίσσια/ είναι παρατηρητικός/ ξεχνάει να πάρει τα παπούτσια του από το μπαλκόνι/ κρεμάται επί κονταριού ομπρέλας/ αφήνει γράμματα στην μητέρα/ τα ονομάζει «γράμματα στην μητέρα»/ επέστρεψε και έφυγε/ για να γυρίσει πάλι/ είναι κουρασμένος/ αφηγείται μία απλή ιστορία/ ένας γιος που είναι και μια κόρη αφήνει το σπίτι για να ζήσει την περιπέτεια/ γυρνάει τον γαλαξία/ το μυαλό του είναι ένα κόμπος στο χτένι/ είναι ευαίσθητος/ είναι κολπικός σαν ηθοποιός/ τρώει πατατάκια/ τεντώνεται στο κρεβάτι του / μένει σε υπόγειο/ γάτες και σκύλους/ ευτυχώς, όχι ποντίκια/ κρεμάται επί μονόζυγου σε πάρκο/ τρέξιμο με τεχνική/ δεν ξέρει ακόμα να χορεύει/ βλέπει/ η Σουζάνε Λίνκε με το άσπρο της νυχτικό/ κρεμάται επί διαφημιστικής πινακίδας/ τα πόδια του γεμάτα κοψίματα απ΄ το ξυράφι/ του λείπει η χάρη/ είναι παράλογος/ θυμάται το νερό να ξεπλένει πιάτα/ κρύβεται/ φοβάται/ «αγαπημένη μου μητέρα θέλω να σε δω»/ χωρίς παραλήπτη/ροζ χαρτί/ φτιάχνει οριγκάμι/ είναι άχαρος/ ξέρει να μαγειρεύει;/ εγκαταλείπει αυτό το μέρος/ μένει πάνω στη θάλασσα/ βελτιώνει το βάδισμά του/ κάνει γιόγκα/ ο πυρήνας έχει χρώμα δαμασκηνί/ εκείνος πιστεύει πως αγαπά/ είναι ικανοποιητικός/ κρεμάται επί του προσωπικού/ δίνει ονόματα πια/ ακουμπάει το χώμα της γλάστρας/ η μητέρα του αρρωσταίνει/ τον καλούν να της συμπαρασταθεί/ παπούτσια κυπαρισσί με κορδόνια/ φτάνει αργά/ δεν τον αναγνωρίζουν/ τα σχήματα του σώματος/ ο χρόνος που πυροβολεί το μάτι του απαλά/ «εσύ είσαι; είσαι εσύ;» τον ρωτά και πεθαίνει/ αντανακλαστικά απαντά «εγώ»/ μία κότα τριγυρίζει στην αυλή/ συγγενείς από καιρό νεκροί/ πίνει καφέ/ είναι αδύναμος/ τα φύλλα πέφτουν/ μία γυναίκα σκουπίζει προσεκτικά/ κρεμάται επί μνήμης/ κινεί το χέρι και το πόδι του προς άλλες κατευθύνσεις/ η καρδιά του πάει μαζί/ επιτέλους χορεύει