Category: κοινωνικές ανάγκες

Να συγκεντρωθείς στη ζωή
Αδύνατο
Όταν όλα αφηρημένα
Όταν τα παπούτσια στο κρεβάτι αόριστα

Λέμε ότι είναι παρουσία
Να φαντάζεσαι την υλικότητα

(Να είσαι συγκεκριμένη.
Να μην τρως.
Να παρακαλάς.
Να προφέρεις τα σύμφωνα.)

Στο Ελ Σαλβαδόρ μία γυναίκα
Θα σάπιζε
Γιατί γέννησε νεκρό το μωρό του βιασμού

Το Ελ Σαλβαδόρ τόσο εξωτικό
Τόσο εσωτερικά καθολικό
Φέρνει κοπριά στο στόμα
Ένα πορτ μπεμπέ
Τυλιγμένο έντερα

Μία αδυναμία ονόματος
Το πρόβλημα
Που δεν συλλαμβάνεται
Εμείς.
Η περιφέρεια κοσμικής ζωής
Η ζωή.
Αυτή που συμβαίνει στη μύγα
Στο πιάτο σου.
Καθώς προσπαθείς
Να καταλάβεις.
Ο κόσμος συμβαίνει πιο
Εκεί.

Photo :Fabiola Cedillo, de la series, Los mundos de Tita.

αυτές οι τρύπες της τάξης

οι εκσκαφείς παραλίας σε κίτρινο

και μπλε

τα καπέλα και οι παντόφλες

με των ένα

οι ψημένες επιθυμίες

οι γινωμένοι ρεαλισμοί

κάποτε θα λένε συχνά

“ο καθείς κι ο καπιταλισμός του”

η ψευδαίσθηση

είναι η ονειρική σπατάλη

η συνεχιζόμενη αγορά

“ how much does it cost?”

“ oh, it’s too expensive”

και

η προσπάθεια να ανοίξεις

το χέρι

να σε βρει

το νεράκι του θεού

την ώρα που περνάς

μπροστά απ’ το ταμείο

 

 

ανάμεσα στο καλάμι ψαρέματος

και τις πρίζες

έχω την επίσκεψη

της ερωτικής δράσης

να τρέξω μακριά

να βρω μαντήλια

για εργατικούς

να δέσω στο δρόμο

να βρεθώ μαζί με

να πληρώσω εισιτήρια

να ναυλώσω πλοία

 

 

μα έπειτα έρχεται

η λιτανεία μιας πλαστικής έκπτωσης τιμής

ένας

οδηγός κηπουρικής

για σώματα

και πάγους

 

 

μία υποσχόμενη μυθολογία χρυσής τομής

και ούτε ένας Έλιοτ

σ’ αυτά τα φτηνά μαγαζιά για εργατικούς

να πουλήσει ένα λινό, λευκό φόρεμα

στον Καβάφη της αρχικής μου σελίδας

που δίνοντάς του τη σακούλα

με το λογότυπο μίας αρχαίας οικογενειακής επιχείρησης

θα τον φιλήσει λέγοντας

πως αυτός τον αγάπησε πολύ

και πως εκείνος ξέρει πως

είναι για πάντα εραστής του

και να προσέχει τα αγόρια του

όσο τη διατροφή του

και πως αν το μαγαζί αυτό κλείσει

θα έρθει σίγουρα να τον βρει

στην Αλεξάνδρεια

που ως Καβάφης δεν μπόρεσε

ποτέ του να γνωρίσει

επειδή οι πρωτοπορίες
μού έχουν πειράξει
το μυαλό περισσότερο απ’ τη ζέστη

μία κίνα αναδιαμορφώνεται
ανά τέσσερα εργοστάσια

τα δισέγγονα του Γκάλυ Γκάι
θα μου κάνουν παρέα
και τις είκοσι τρεις ώρες
που κρατάει το φως

πώς μπορείς να βγεις ραντεβού
με νεκροκεφαλή ταιζοντάς την βερύκοκα και κεράσια
και παγωτό στέβια

πώς εγκαταλείπεις λογοτέχνη
για να πας κολυμβητήριο

οι βλακείες έχουν οριοθετήσει
τον ιστό μου
μέχρι να φωνάξω παραδίνομαι
και να γίνω Οιδίποδας στο ΑΧΕΠΑ

τα κούριερ μεταφέρουν θάνατο
η Λέλα και η Λίλα επιτέλους σταμάτησαν
να ψηφίζουν

αν μιλούσα για το βιολογικό φύλο
του λιβαδιού
θα αντιστεκόσασταν

κάτω από τις αποβάθρες
συμβαίνει φόνος
ή οργασμός
ή απάνθισμα καρπουζιού

προδίδω αρσενικές εικόνες
προς τα κοκτέιλ πάρτυ των αρσενικών επιβολών

θα ‘πρεπε να είναι γνωστό πως
αν είσαι γριά
και φροντίζεις μία πιο γριά
μία πιο γριά που τυχαίνει
να είναι μάνα σου
θυμάσαι πως στον τάφο καβάλα ξεγεννάμε
κι έτσι καβάλα στον τάφο ξεγεννιόμαστε
καθώς είναι η μέρα που μαζεύεις τις κουβέρτες
στο πατάρι
και μία σου ταιριάζει να μπει καβάλα μέσα
στον τάφο
η μέση σου πονά/ έχεις ακράτια
δεν βλέπεις τη μάνα σου πουλί
τα σκατά της είναι τόσο ανθρώπινα
και λες πως έφτασε η στιγμή να ξεγεννήσεις
αυτό που μέρα με τη μέρα ροκανίζει
τα πόδια των αλόγων
για να σε ρίξει στην αρχή
πρώτο κεφάλαιο: πώς και γιατί γεννιέσαι; πώς και γιατί σκοτώνεις;

όταν σηκώνεις

και γλύφονται

οι φτέρνες

στα στενά Λίβερπουλ με Λεύκτρα

οι ιδιωτικές συμφωνίες

περιχάραξης τίθενται

υπό κατ’ οίκον περιορισμό

το αδερφάκι προβατάκι

και η χαρά

προχωρά το νεύρο Έλιοτ

διαστρωμάτωση αγαθών

ανάλογα με την εμπειρία εργασίας

τρία κιλά αλβανικές τομάτες

πάρ’ τες και το λήξαμε

είναι αρκετά

για την ολοκλήρωση

το προφίλ σου σκύβει

στο κορίτσι λυγίζει σίδερα

που γίνομαι όταν

εξελίσσεται η αφήγηση

θέλω μέσα της να μπω

και ήδη συμβαίνω

θέλω πλάι να έχω το κουτί

“κοίταξε τι ωραία που τα κάνω”

θαύμασε την ιδιότητα

να σπάω σίδερο φτέρνες

όγκους επί πτωμάτων

κι ύστερα να εξαντλούμαι

στο φωτοτυπικό μηχάνημα

έχοντας ήδη καταλάβει

πως επαναλαμβάνομαι

ταυτόχρονα με την παρουσία

της φαντασίας δάφνης

ή της επιφάνειας νίκης

που γυμνώνεται στις άκρες

από περιπέτεια

που ανοιγοκλείνει στόμα

από περιέργεια

ώστε σε κάποιον ήλιο

με όνομα σκύλου

να έχω δικαίωμα προβολής

στον χάρτη σώμα

την ηλεκτρονική θυρίδα

που φυσική πνοή

αναγνωρίζει μόνο

το ανθρακικό σου αποτύπωμα

από το ένα έως το είκοσι πέντε

σημειώνονται με παύλες οι ελλείψεις σε υλικά.

Τα έπιπλα πωλήθηκαν και τώρα βάζουμε στοιχήματα

για το ποια θα αγαπήσει περισσότερο ένα άδειο σπίτι

ισχυρίζεσαι πως τα υδραυλικά είναι σε άριστη κατάσταση

και χρειάζεσαι σάντουιτς και μπύρα

όλοι οι διανομείς αρνούνται να έρθουν

όλοι οι διανομείς αποκλείουν την πιθανότητα να μας ικανοποιήσουν

γι’ αυτό μένουμε νηστικοί στο πάτωμα

και φανταζόμαστε το χώρο

ως χρόνο ξετυλίγματος

“ Εδώ θα στηθεί η βιβλιοθήκη που θα’ ναι κίτρινη και ολόισια

με σαράντα τέσσερα ράφια και μεταλλική σκάλα”

“ Εδώ το PC με την καλύτερη κάρτα γραφικών και καινούρια ηχεία.”

Γιορτάζουμε γυαλισμένα κεφάλια

σταματώντας τη φαντασία προτού προχωρήσει

σε αυθαίρετους κώδικες αναπαράστασης

“ Δεν έμαθα τα λόγια μου”

“ Πάρε τη γλώσσα μου”

Μετράς τη ρωγμή στο κούφωμα

τέσσερα εκατοστά και εφτά χιλιοστά πιο κοντά

Ό,τι καταστρέφεται ως στερεό

γίνεται υγρό

ό,τι διαλύεται ως υγρό

συσσωρεύει

τη μορφή του

Η μετροταινία είναι νυχτερινή διασκέδαση

“Αφού με έφερες να ζήσουμε στους λόφους

θέλω να μετρήσουμε

αυτούς τους γλουτούς σε ανάπαυλα

από το ένα έως το είκοσι πέντε

θέλω να δω αν θα γυαλίσουν τα υλικά

αν θα χτιστούμε για το σπίτι.”

1. απότομη άνθιση, σχισμένο μήλο από χαρτί2. η Κ. τριγυρνώντας με αντισηπτικό3. φτέρνες που γυαλίζουν και δεν μάχονται4. υπάλληλοι ζαχαροπλαστείου με χειρουργικά γάντια5. κυστική ακμή , γαλάζια σκιά6. πλήξη ένα δόντι στη γλώσσα7. φιμωμένες μέχρι να τελειώσει το πράσινο τσάι8. ονειρικές εξομολογήσεις, κακοποιητική εργασία9. σκέψεις χρονικής ακολουθίας, ύστερα10. ο Τ. , το πληκτρολόγιο δυνατοτήτων11. μαγείρεμα , ψημένη υπομονή και γκλουπ12. άγχη προτεραιοτήτων , ζελέ με γεύση ανανά13. κατοικίδια νηπιαγωγείου, τέρατα που αρνηθήκαμε14. συναναστροφές για την άρνηση της θέσης15. φρουτιέρες με παστέλ ως υπογραφές εξόδων16. η Λ. οικόπεδο παιδικής ιδιοκτησίας17. η κούνια που είναι μπέλα αφιερώνεται στον Διονυσάκι απ’ τους Αμπελόκηπους18. σκλήρυνση κοινωνικής ζωής, τα τελευταία εμβόλια19. ωμή θάλασσα, ας παίξει στη διαφήμιση της εταιρίας20. “να σου πω” κι “ έλα εδώ” δεισιδαιμονίες εκφράσεων21. θέατρο για ατμίζοντες, ο Αρτώ των υδρογόνων22. τρέξιμο, γρήγορη στοργή της θηλαίας άλω23. η Δ. περιοδεύων θίασος ευλυγισίας24. μέτρηση μίας ακόμα ρυτίδας στο πρόσωπο του Σάμι που εκχέει φωτοτυπημένες σελίδεςκαι συνοπτικές χαρές

“ περπατώ και σε σκέφτομαι”

πιο ρομαντικά

είσαι

το πολιτικό μου υποκείμενο

Και τότε ο απλός άνθρωπος εξαφανίζεται

οργανώνοντας

στρατιές οργασμών

και καταστασιακών προκηρύξεων.

 

Στη Λυόν το κρασί

μυρίζει

ίδιος ο παππούς μου

και τα φυσικά δάκρυα

εξαντλούνται στις φωτιές

Αν έχεις

προχωράς παρακάτω

πέφτω σε δάκτυλο

όχι σε λούπα

 

Τα κύματα είναι θειάφι

ο πλούτος

το υπέδαφος να γουργουρίζει

και μια σχισμή

διεκδικεί το δικαίωμα

να αναγνωρίζεται

χωρίς χάνσαπλαστ

 

Μόνη μου τυφλώνομαι

με τις άλλες επιβραδύνω

ζω ακριβώς

την παρατήρηση

μιας υπόσχεσης

θα ‘ρθει

θα βρεθώ

η επιθυμία ολοκληρώνεται

αναιρείται στην αναμονή

επιστρέφω στα εργαλεία μου

ακονίζω υπομονές.

 

Ζω ακριβώς

λίγο πριν διαβάζω

τις στατιστικές

πενήντα έξι στους εκατό

φιλήσυχους ποιμένες

θεωρούν πως δεν τρέχει τίποτα

αν αρνείσαι το ολοκαύτωμα

 

Κι ακόμα μπορούν να έχουν

μια όμορφη μέρα

 

Κι άποψη

 

Και κάποιοι να μη τους καλούν

φασίστες

 

Και να κουρεύουν το δικό τους μαλλί

ανιχνεύοντας τον ορίζοντα

προς μια νέα αυτοκτονία.

κάθε φορά που λες “ λυπάμαι” σκέφτομαι φωτογραφίες μνημοσύνωνμεσήλικες, περιποιημένες , κυρίως τεχνητέςμε διαμαντάκι στο πέτο και χυμό ροδάκινο για τα παιδιά και τους πρώην καταδικασμένους που οργανώνουν πάρτυ και νυμφεύονται είδη μουσικής και πράσινες παστίλιες τότε, σπρώχνω μια γάτα από τον πρώτο λαμπυρίζοντας το χώμα με τα νύχια της να βρει στην ύλη ,ηφαίστειο για την εξάντληση του είδους μας κάθε φορά που λες “ λυπάμαι” υπάρχουν περιττώματα στις επωνυμίες εταιριών το φανελάκι του θεάματος σκουραίνει τις ίνες τουκαι ο Βάλτερ μού μαρτυρά πως πρέπει να σταθώ με πρόσωπο αγάπη.

περπατάμε στο τοιχάκι

ενός άγνωστου νησιού.

Αποκαλύπτεται στην όραση η βία

του χτισίματος

το μπετόν στο πρόσωπο

η αναμαλλιασμένη μου φίλη

η βάδιση/ το πέλμα/ η απλότητα

ένα ατμοσφαιρικό τίποτα

σου ζητώ να γυρίσεις την πλάτη

αλλάζω δόντια και σε τρώω

πριν προλάβουν να σε πιάσουν

πριν προλάβουν να σε καταστρέψουν

πέφτω στο βυθό με τα απομεινάρια σου.

“ Η αγάπη συνοψίζεται στον επίλογο”

οι δύτες των διαστημοπλοίων κατακόρυφα

με βρίσκουν λίγο πριν αλλάξω σελίδα.