Στον ύπνο μου είμαι κάτι σπουδαίο
μεταξύ Σέιλορ Μουν και Μάργκαρετ Άντουγτ
Όταν το καράβι μου βυθίζεται
αισθάνομαι έτοιμη να δαμάσω
την μπλε ουρά της μέρας.
Έχω να πω σ’ αυτό το σημείο πως η μαμά μου
πάντα πίστευε πως θα γίνω κάτι σπουδαίο.
Το ασυνείδητο της παιδικής μου ηλικίας
κάνει ολιγόλεπτες εμφανίσεις
στα πλάνα πριν το ξενοδοχείο Πέρμανεντ
στην ροζ βουνοπλαγιά.
Είχε αυτή την αίσθηση , διότι δεν αντιλαμβανόμουν
την αξία της εργασίας.
Είναι αλήθεια πως μου πήρε καιρό
να καταλάβω πως όλοι μισούν τις δουλειές τους
και η ιστορία δεν συνεχίζεται.
Με τρώει η αδυναμία των κενών όταν
οι ιστορίες κρίνονται από καθολικές
παραδοχές σκέφτομαι πως η φυσική
μας πορεία είναι ο θάνατος και μου
ακούγεται αρκετά δίκαιο και καθησυχαστικό.
Να μόνο λίγο στεναχωριέμαι, όταν καθείς
και η σοβαρότητα του. Αυτές οι υπέροχες
ζωές τακτικότητας και διαμπερών διαμερισμάτων
αυτές οι ζωές που παύουν να τρέχουν και τρώνε κρουασάν
βλέπουν ειδήσεις, σταματούν να χαριετίζονται δημόσια,
θεωρούν τα πάθη κακή συνθήκη, δε συμμετέχουν
πέρα από το λόγο για τις συντάξεις και απαιτούν τον σεβασμό
του αίματος μιας παλιάς ιδεοπληξίας.
Η μαμά μου άλλαξε γνώμη θεωρώντας ότι η εσάνς μου
είναι περισσότερο αντικοινωνική στην παρούσα αφήγηση
του πλαισίου καπιταλισμού και του πλαισίου κάτσε στ’ αβγά σου.
Στον ύπνο μου πάντως είμαι η Σετσούνα
χειρίζομαι το χρόνο και ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Όταν δεν είμαι πολεμίστρια, είμαι κάποια
που γράφει ή έγραψε με ωραίες λέξεις στη σειρά.
H Μάργκαρετ, η Βιρτζίνια, η Σύλβια,
η Τζόις, η Μαρία, η κυρία Πατρίσια αυτοπροσώπως.
Έτσι, επιτελώ τις προβολές της μαμάς .Αυτές που πέφτουν πάνω μου.
Της διηγούμαι τα όνειρά μου και μου λέει πως με αγαπά
Μ’ αυτό τον τρόπο της ζητάω πιο εύκολα λεφτά
και συνεχίζω να φαντάζομαι αφηρημένα τα μαλακτικά
“ Πιο απαλά, πιο ανθεκτικά, πιο τρυφερά”.
