βιολίστρια χωρίς το βιολί μου
κλινοσκεπάζομαι
ημέρες, σταλινικές περσόνες
εξασκώ το σάκο
στο τόπο κτήμα ερεθισμάτων
χαλκεύοντας μία στραμπουλιγμένη
αισιοδοξία που δε μου πάει
κι ούτε στο στερνό
παιδί μου πάει
με τα μπαρμπούνια
και τις φαρίν λακτέ ελληνικής ομοιόστασης
πενθώ το βάρος
αυτού που κάποτε
υπήρξε η τέχνη μου
το ξύλο και η σανίδα σωτηρίας μου
κάνω πρώτο παγκόσμιο πόλεμο
στο λαιμό σου
σκορπίζοντας τα γιάντε βίνε
όπως με σκορπάω
όπως με βρίσκω
να σε τρώω
στις μεγάλες σου εξάψεις
ανθισμένο
και να ξεχνώ το δοξάρι
το καθυστερημένο δόρυ
ο λαιμός σου είναι ματωμένος