στο σινεμά

Υπάρχει η αίσθηση ότι βρίσκεται στο κέντρο της οθόνης. Ακόμα και εκεί πίσω από τα ποπ κορν και τα αναψυκτικά, ανάμεσα στα χέρια και τις ποδιές, βλέπεις πως αυτό το πρόσωπο, αυτή η κίνηση, αυτό το μισό χαμόγελο και το αφτί κοχύλι θα ταίριαζαν ολοκληρωτικά στο λευκό πανί. Στην ταινία γίνονται λίγα πράγματα. Ένα κορίτσι τρέχει να φύγει και τρέχει να φτάσει, ένα αγόρι πασχίζει να γίνει αγόρι και οι δύο σκέφτονται τρόπους να βγάλουν λεφτά. Κρεβάτια νερού, φλιπεράκια, οικογένειες με πολλές αδερφές, γιαπωνέζικα εστιατόρια, ηθοποιοί παιδιά και μια αδρή επιφάνεια που χαϊδεύει το μάτι μας. Νιώθω πως η θέση της είναι στο κέντρο της οθόνης με το μπεζ πουλόβερ και τις μπούκλες της, να εμφανίζεται με ένα μικρόφωνο και να τραγουδά το Stumblin’ In. Είναι έξω και βάζει στη σειρά νεράκια, μικρά νεράκια του μισού λίτρου, την βλέπω όταν πάω τουαλέτα. Στην οθόνη εμφανίζεται ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο είναι πολύ κοντά στην κάμερα. Φορά πράσινη σκιά και σκουλαρίκια. Το κοχύλι αφτί της θα έμπαινε μέσα στα σκουλαρίκια και θα τα διέλυε στην θάλασσα. Επιστρέφω στη θέση μου. Στο πανί εμφανίζεται μια πράσινη γραμμή που κόβει την μύτη της πρωταγωνίστριας υπενθυμίζοντας πως η εικόνα μπορεί να χαλάσει. Το φως αλλάζει την όραση. Λέω πως θα έπρεπε να είναι στο κέντρο της οθόνης και να δίνει γρίφους στους χαρακτήρες και η δράση να συμβαίνει γύρω της και εκείνη να κάνει αυτά που έχει να κάνει χωρίς να σκέφτεται, χωρίς να σκηνοθετείται και τα παιδιά να τρέχουν, να μαλώνουν, να φιλιούνται, όσο αυτή καθαρίζει από τον πάγκο τα ψίχουλα που έπεσαν από τον ουρανό.