θα είναι το μέρος που γεννήθηκα ή αυτό που με έφεραν στα 3 ή αυτό που ήθελαν να αφήσουμε πίσω. Ένα ποτάμι, μία γαλάζια όψη, νερό με ψάρια και δέντρα δίπλα σε κολόνες της ΔΕΗ.Ένα ποτάμι που έχει και τις δύο όχθες του με χώμα , που δίνει λάσπη κάθε μου λιώνει, το Μάρτη, κάθε που λιώνει η υπομονή. Το φαντάζομαι ως πρόσωπο που πάει επίσκεψη και ξέχασε να φέρει δώρο ένα μπουκάλι κρασί. “Αγένεια, αυθάδεια, ανευθυνότητα” θα πουν όσοι έχουν ήδη φθάσει και ανάβουν το καλοριφέρ στους 22 για να φοράνε κοντομάνικα και να μην βγαίνουν απ’ το σπίτι. Το ποτάμι που είναι και η εικόνα. Η δική του εικόνα και η αναπαραγωγή των εικόνων. Σε εκείνον τον πίνακα του Giorgione υπάρχει στο φόντο ένα ποτάμι. Η γυμνή γυναίκα πέρασε το ποτάμι και το βρέφος πέρασε το ποτάμι και πήγαν προς την πόλη κι εκείνος ο φρουρός τους έδωσε μήλα και αχλάδια για το δρόμο κι ένα παλτό και τους είπε “καλό δρόμο , να προσέχετε”. Και πήγαν όλα καλά, τόσο καλά που θα ήθελα αυτό να ξέρω για ποτάμι, κανένα άλλο, κανένα άλλο. Μα μου απαγορεύεται πια να αντικαθιστώ την πραγματικότητα και βλέπω πως το μέρος που γεννήθηκα ή αυτό που ήθελα να αφήσω πίσω είχε ένα ποτάμι στην κοιλιά του που χώριζε το έδαφος στα δύο, ανάλογα αν είχες όπλα και εκτελούσες ασκήσεις σε ευθεία βολή ή αν είχες κουρασμένα πόδια και σώμα που βρισκόταν ακριβώς στην ευθεία της βολής. Στον πίνακα δεν ξέρουμε αν το βρέφος είναι ο ζωγράφος και αν η γυναίκα είναι θεά ή Μαντόνα και τι συμβολίζει αυτό το λευκό μαντήλι στους ώμους ούτε τι συμβαίνει σ’ αυτή τη βλεμματική επαφή του φρουρού.Ένα καλοκαίρι θυμάμαι πως έκανα κάποιες ιδιαίτερες σκέψεις για τον πίνακα ,γιατί ήμουν ιδρωμένη και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, μα πλέον δε θυμάμαι τίποτα πέρα από τον χρόνο και την αγωνία του ύπνου. Το ποτάμι αναπαράγεται μπροστά μου με ραγδαία ταχύτητα. Δεν είναι πια φύση, του ξέραναν οι σκοπευτές την υγρασία. Το αγόρασαν για σκηνικό σε θέαμα θανάτου. Το ποτάμι το αγόρασε το κράτος, μα δεν ανήκει σε αυτό. Το ποτάμι βοηθά όσους θέλουν να διασχίσουν τα νερά, να δουν τα ψάρια του , να βρουν τις καρυδιές και να περάσουν στην καινούρια τους ζωή.Αυτή που θα’χουν πια το μέρος που γεννήθηκαν ή άφησαν πίσω ή αυτό που έκαναν πρώτη φορά ποδήλατο. Και το ποτάμι θα’ ναι ένα μέσο, ένα σημείο μετακίνησης για να συνεχίσουν στον χρόνο να πηγαίνουν.