Σαν έννοιες

εγώ θα γερνώ και συ θα ομορφαίνεις

Αυτή η πρόταση αποτελεί παραδοχή

με τους όρους του αισθήματος του καθαρού λόγου

Παρατηρώ τρεις γυναίκες τεντωμένες ανάποδα

σε πανιά χοντρά ισορροπίας

καμία σχέση με ναυτικά συγκείμενα

και σεξουαλικές φαντασιώσεις

Η πρόθεση δεν είχε να κάνει

με την έλξη που μου προκαλούν

τα σώματα σε ακραία αναγκαιότητα

την στιγμή που ο μυς πάλλεται

και νιώθεις πως θα πέσει κάποια

κάποτε σε τόπο άγονο που δε θα ‘μαστε πια

έκπτωτες πριγκίπισσες ή τσούλες

μήλα εύες ουρί του παραδείσου

” Η ομορφιά ζαλίζει τα περιεχόμενα”

ζώα σε πυρετό φτιαγμένα με λάσπη

τεχνητής λίμνης

Μα ποια πιστεύει αυτές τις ιστορίες;

Όταν το θέαμα ταυτίζεται με την ύπαρξη

και η ύπαρξη ολοκληρώνεται

σε ένα γεύμα που είναι έτοιμο προς κατανάλωση

η ώρα τέσσερις το μεσημέρι

και η παραγωγή ζητά χαμόγελα στομαχιών

για να εξέλθει ζουμερή και πειθαρχημένη

Το δεξί μου χέρι πονά

και πλέον δεν μπορώ να ξύσω τη φουσκωτή μου κοιλιά

και να παίξω ιππόδρομο με άλογα τα δάκτυλά μου

Ο τερματισμός ορίζεται στον καβάλο

Τα πανιά δένονται σφιχτά γύρω από τα μπούτια

είναι καλύτερα έτσι

ποτέ δεν ξέρω πως κάνεις κάτι με το χειρότερο τρόπο

ίσως να είναι η απουσία

πανιά χωρίς σάρκες ανάμεσά τους

σώμα χωρίς χρωστικές

χωρίς λιπαντικά

Στο όνειρό μου βλέπω πόλεμο

ακόμα υπάρχουν γυναίκες που αιωρούνται

και μυρμήγκια χωρίς κοινότητες

μια προμηνία καταστροφής

που μου προκαλεί σάλια και θυμό

Ο χρόνος προωθεί τα μεγάλα συμφέροντα

και γω πρέπει να ξεκολλήσω πια

από αυτά τα φιστικί πανιά

Οι εικόνες παίζουν σε αυτόματη

αναπαραγωγή αδιαφορίας

– μια οριζόντια πτώση μοναδικής αυτοαναφορικότητας-

 

 

 

 

Ερωτεύτηκα ένα εργοστάσιο

ερωτεύτηκα ένα εργοστάσιο

μια γραμμή παραγωγής

που είχε

τα μάτια σου

τα χέρια σου

τον πούτσο σου

ή το μουνί σου

δεν έχει σημασία η κουκίδα

στο σώμα σου

αφού ξέρεις πως είσαι εσύ

μέσα σε ένα πορτοκάλι

έξω από ένα βαγόνι με εκρηκτικά

και σου στέλνω στο μέσσεντζερ

φωτογραφίες πως περνάω καλά

(Ο κρεμασμένος σωλήνας

στο σκαμμένο σοβά

δημιουργεί την κατάλληλη

συνθήκη για το κάδρο

και τη διάθεσή μου )

ερωτεύτηκα ένα εργοστάσιο

μια επίπληξη στη δημόσια

εργασία και τον

καταμερισμό

ένα σύστημα

γεμάτο μηχανές

ντουβάρια

σκουφάκια χειρουργικά

λυγισμένα ελάσματα

μια αλληγορία

της προσέγγισής μου

στην ύπαρξη

και την κοινωνική συμβίωση

ερωτεύτηκα ένα εργοστάσιο

γιατί σήμερα το απόγευμα

μαζί με άλλες τέσσερις

βρήκαμε το σχέδιο διαφυγής

Το ποτάμι καλωσορίζει

τις αποκλίνουσες κάψες

και μας δέχεται με μια

κλωτσιά κάτω απ’ τη μήτρα.

Κι όλη αυτή η φασαρία

δεν είχε άλλο σκοπό

παρά μονάχα

πως θέλω να πω

ότι είσαι η μηχανή

της αντίστροφης κατανάλωσης

και έρχομαι γρήγορα να σε βρω.

Μύθοι γύρω από την γυναικεία εργασία

Υφίστανται στους όρους του χρόνου. Έχει αρχή και τέλος.

Το μέσον είναι μια μακρά περίοδος δεκατεσσάρων ωρών.

Αναγνωρίζεται. Ένα κιτρινωπό πανί μόνιμα στο

πάγκο της κουζίνας. Εκτελείται από τα χρέη του.

Σ’ αυτό το σύστημα διασπά τα δαιμόνια σύμβολα

του καιρού τ’ αλλοτινού. Αντί κατσαρόλας , η χύτρα ταχύτητος.

Η μάνα μου αγαπάει τη δουλειά της. Τις δουλειές της.

Να ανοίγει σχολικά εγχειρίδια και να φυσάει την αλφάβητο

στα μουτράκια μου.

Στην κοιλιά της πέθαινε ένα ροδάκινο. Άνοιγε το

σώμα του εμπρός μου κι άχνιζε κάθε φορά που

έφερνα μαχαίρι .

Αναπλάθει τη χαρά. Τις χαμένες στιγμές του ήλιου

που παγιδεύονται στο υγρό για τα τζάμια μαζί

με τα δάκρυα της Ιοκάστης.

Ισορροπεί τον κόσμο. Το στραβό άξονα της γης

που μυρίσει κάρβουνο και λαδάκι Οσίου Λουκά.

Πρέπει να είσαι σίγουρη στα μεταφυσικά.

Πληρώνεται. Σα να είσαι σκλάβος από το Πακιστάν

το Αφγανιστάν κι όλα τα ιστάν που δε γνωρίζεις,

Αρκείσαι να κόβεις φράουλες για να σκάσουν

τα παιδιά, τα αφεντικά, τα γυρισμένα σου μυαλά.

Έχεις χρόνο. Προσωπικά ανύπαρκτο.

Σαν ένα μελαψό χέρι διαφυγής από

την υδρόβια διάσταση. Ο κουβάς με το

νερό να πιτσιλάει τέταρτα.

Ο πόλεμος στις Φιλιππίνες

Δεν ξέρω τίποτα , δεν θυμάμαι να πολέμησα

ούτε να εισέπραξα κάποιο ποσό για την αποστολή

όντας γυναίκα με μια μακριά βούρτσα για να χτενίζω

πτώματα

δούλευα στο νεκροτομείο του Παλαγιάν

Και είχα σχέσεις καλές με όλα μου τα αφεντικά.

Μου έδιναν ρύζι ατμού και με άφηναν να κοιμηθώ

στο πίσω δωμάτιο του χάλκινου κοιμητηρίου

είχα δικά μου κρινάκια και χώμα

που έβαζα σε σακουλάκια χάρτινα , το μάζευα

μετά τις ταφές και το έκρυβα κάτω από το στρώμα.

Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος

που με πήραν τα άλογα

κάτι άλογα σκοτεινά με δέρμα μαύρου στρειδιού

και με έσυραν μακριά σε τόπο κενό

δέντρο και πέτρα δεν υπήρχε

μόνο ο αιμάτινος σκόρος που πληγιάζει τα κορμιά

Το χέρι μού έκοψαν και απαίτησαν υποταγή

Έβγαλα τη βούρτσα απ’ τον κόρφο μου

και χτένισα τις δικές μου τρίχες για πρώτη φορά.

Ο θάνατος σε θέλει χτενισμένη

Τότε εκείνοι με γέλιο κλόουν και

λάσο θηριοδαμαστή μου είπαν πως θα ζήσω.

Δική μου δουλειά τα σώματα να χτενίζω

με λατρεία και υπομονή, άλλη μορφή

να δίνω.

Τι να πω;

Για πόλεμο δεν ήξερα πως δουλεύω

Ωστόσο, πρόθυμα θα χτενιστώ αν

θέλετε να κρεμαστώ.

Εξάλλου τα κρινάκια μου μαράθηκαν

και δε μπορώ να μάθω κι άλλα αφεντικά

βρωμάν τα χνώτα του και μ’ έχουν για ζουζούνι.

Τι καλύτερο θα πείτε εσείς

για μια γυναίκα σοβαρή

να είναι υποταγμένη.

Λοιπόν, καλύτερα σκοινί

παρά μικρή κραυγή στο στρώμα να με λιώνει.

Το χώμα βρίσκεται στον τάφο της Μαγκνταλένα Τζαλαντόνι.

Μπορείτε να το πάρετε πίσω

αν ακόμα δε μάθατε τις σκοτωμένες να φοβάστε.

γνώριμα ύδατα

το πρώτο νερό ήταν σπασμένο
μετά ήρθε ο πόνος , το ανάποδο κεφάλι
και η ανασύνθεση της φουσκωμένης μας κοιλιάς

η επιστροφή γινόταν σε λεκάνες με ζεστό νερό
και χαμομήλι
για τη βρωμιά
για τη δίψα υπήρχε υπερλούξ παγουρίνο πριγκίπισσας
ή μπάρμπι

το νηπιαγωγείο περνούσε το νερό στο δέρμα
εξατμιζόταν ο ιδρώτας, έτσι ανακαλύψαμε
και με τον ίδιο τρόπο το αρνηθήκαμε
κυρτώνοντάς το σώμα στα θρανία
και αποφεύγοντας τη μπάλα
Γιατί τη λογαριάζαμε για τη κακιά μας θεία
που έλεγε πως τα κορίτσια δεν παίζουνε ποδόσφαιρο

Μεγαλώνοντας βρήκαμε το πρώτο μας νερό
να είναι παγωμένο.
Γίναμε χειμερινές κολυμβήτριες και συναντηθήκαμε
στην ακτή
” Ισόρροποι πύργοι”
που είχε την ταμπέλα
” Προσοχή άμα δεν είστε για ισότιμες σχέσεις
οι πύργοι μεταμορφώνονται σε δαγκάνες που βγάζουν μάτια
και χαλούν το χαλκό της κεφαλής σας”

Συναντηθήκαμε, αγαπηθήκαμε και στήσαμε τις παράγκες μας
σ’ εκείνο τον τόπο.
Το νερό μας χάρισε το χρόνο και
την αόριστη διαύγεια
της επαναδημιουργίας.

τα πρώτα νερά
δε θέλουμε να είναι τα στερνά μας
μόνο η πρώτη ύλη
και η ώθηση που δίνει στο σώμα
να βρεθεί.