Δεν ξέρω τίποτα , δεν θυμάμαι να πολέμησα
ούτε να εισέπραξα κάποιο ποσό για την αποστολή
όντας γυναίκα με μια μακριά βούρτσα για να χτενίζω
πτώματα
δούλευα στο νεκροτομείο του Παλαγιάν
Και είχα σχέσεις καλές με όλα μου τα αφεντικά.
Μου έδιναν ρύζι ατμού και με άφηναν να κοιμηθώ
στο πίσω δωμάτιο του χάλκινου κοιμητηρίου
είχα δικά μου κρινάκια και χώμα
που έβαζα σε σακουλάκια χάρτινα , το μάζευα
μετά τις ταφές και το έκρυβα κάτω από το στρώμα.
Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος
που με πήραν τα άλογα
κάτι άλογα σκοτεινά με δέρμα μαύρου στρειδιού
και με έσυραν μακριά σε τόπο κενό
δέντρο και πέτρα δεν υπήρχε
μόνο ο αιμάτινος σκόρος που πληγιάζει τα κορμιά
Το χέρι μού έκοψαν και απαίτησαν υποταγή
Έβγαλα τη βούρτσα απ’ τον κόρφο μου
και χτένισα τις δικές μου τρίχες για πρώτη φορά.
Ο θάνατος σε θέλει χτενισμένη
Τότε εκείνοι με γέλιο κλόουν και
λάσο θηριοδαμαστή μου είπαν πως θα ζήσω.
Δική μου δουλειά τα σώματα να χτενίζω
με λατρεία και υπομονή, άλλη μορφή
να δίνω.
Τι να πω;
Για πόλεμο δεν ήξερα πως δουλεύω
Ωστόσο, πρόθυμα θα χτενιστώ αν
θέλετε να κρεμαστώ.
Εξάλλου τα κρινάκια μου μαράθηκαν
και δε μπορώ να μάθω κι άλλα αφεντικά
βρωμάν τα χνώτα του και μ’ έχουν για ζουζούνι.
Τι καλύτερο θα πείτε εσείς
για μια γυναίκα σοβαρή
να είναι υποταγμένη.
Λοιπόν, καλύτερα σκοινί
παρά μικρή κραυγή στο στρώμα να με λιώνει.
Το χώμα βρίσκεται στον τάφο της Μαγκνταλένα Τζαλαντόνι.
Μπορείτε να το πάρετε πίσω
αν ακόμα δε μάθατε τις σκοτωμένες να φοβάστε.