κάθε φορά που λες “ λυπάμαι”
σκέφτομαι φωτογραφίες μνημοσύνων
μεσήλικες, περιποιημένες , κυρίως τεχνητές
με διαμαντάκι στο πέτο και χυμό ροδάκινο
για τα παιδιά και τους πρώην καταδικασμένους
που οργανώνουν πάρτυ και νυμφεύονται είδη μουσικής
και πράσινες παστίλιες
τότε, σπρώχνω μια γάτα από τον πρώτο
λαμπυρίζοντας το χώμα με τα νύχια της
να βρει στην ύλη ,ηφαίστειο
για την εξάντληση του είδους μας
κάθε φορά που λες “ λυπάμαι”
υπάρχουν περιττώματα στις επωνυμίες εταιριών
το φανελάκι του θεάματος σκουραίνει τις ίνες του
και ο Βάλτερ μού μαρτυρά πως πρέπει να σταθώ
με πρόσωπο αγάπη.