Author: Γεωργία Διάκου

είχε μία κόρη και άλλη μία που ήταν δίδυμη της πρώτης.Δεν είχε λεφτά για το νοίκι κι έτσι έμενε σ’ένα τροχόσπιτο στη λίμνη Κρέιτερ. Οι κούνιες έπλεαν στο νερό. Την τέταρτη μέρα βρήκε δουλειά στα Wendy’s. Στα Wendy’s θα δούλευε για τα επόμενα 37 χρόνια. Οι δίδυμες μεγάλωσαν και στο σχολείο αφέθηκαν στο κατ’εκτίμηση σινεμά.Λένε πως έπαιξαν σε ταινία τρόμου με τη Σέλι Ντουβάλ. Όταν πέρασε η ώρα που προοριζόταν να μείνουν με τη μητέρα τους είπαν ” Φεύγουμε για σπουδές”. Η πρώτη κοινωνιολογία και η δεύτερη μαθηματικά. Τις χαιρέτησε με χαρά και μία σατέν πιτζάμα. Πίσω της ξεπρόβαλε ένας άντρας παχύς και μεγάλος που ήταν εραστής και καθόλου πατέρας. Οι δίδυμες τον είδαν στην αντανάκλαση του διαχωριστικού, υπνοδωμάτιο με κουζίνα. Έπινε ένα χυμό Ocean Spray.Του έδειξαν συμπάθεια τεντώνοντας τον λαιμό τους προς τα πίσω. ” Εμείς δεν θα τον ξαναδούμε.” είπε η δεύτερη κι επανέλαβε η πρώτη.Περνούσαν καλά με τους νέους ανθρώπους που γνώριζαν. Οι νέοι τους φίλοι είχαν τις πιο ενδιαφέρουσες ζωές γεμάτες ανατροπές, λάθη, πτώσεις εταιρειών και χαμένους έρωτες. Εκείνα τα χρόνια είναι που άρχισε να ακούγεται η φήμη πως οι δίδυμες ήταν οι δίδυμες της γνωστής ταινίας.Οι ίδιες δεν το αρνήθηκαν ποτέ και σε λίγο το πίστεψαν με τον τρόπο που ορισμένοι δείχνουν πίστη στο μέλλον. Γνώρισαν εικόνες από κοντά και φαντάζονταν συχνά με άλλο τρόπο ό,τι είχαν ζήσει. Ντρέπονταν που είχαν μεγαλώσει και γι’ αυτό διάβαζαν, χόρευαν, ταξίδευαν και δοκίμαζαν ναρκωτικά με τους ακόμα πιο καινούριους και ακόμα πιο ιδιαίτερους φίλους τους. Ήταν πια πολύ αδύνατες, σήμα πως δεν ανήκαν καθόλου στο παρελθόν τους. Είχαν ένα σκύλο Ρόι και ένα χρυσόψαρο που έζησε 37 μέρες.Στο Μέισβιλ πέρασαν Σεπτέμβρη και Οκτώβρη και καθώς ακολουθούσαν τον αγαπημένο τους Κέβιν σε περιοδεία είδαν το ημερολόγιο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Είχαν περάσει ήδη οχτώ χρόνια και δεν την είχαν επισκεφτεί. Δύο κάρτες το χρόνο κι ένα τηλεφώνημα ” Είμαστε καλά, εσύ;”. Το ραδιόφωνο έπαιζε το true colours , τραγούδησαν “But I see your true colors /Shining through” και η δεύτερη είπε κάτι στο αφτί της πρώτης που δεν άκουσε κανείς. Στην έξοδο έστριψαν για τη λίμνη Κρέιτερ. Η μάνα τους φορούσε τη στολή της και ετοίμαζε το δείπνο.” Ο Λάρυ πέθανε.” είπε , έβγαλε τα πιάτα από το ντουλάπι και τις πρόσφερε φαΐ.

τι ήθελα να δω όταν αυτή η γυναίκα έβγαζε την μπλούζα της; Καταλάβαινα πως είχε ανάγκη να φτιάξει το βλέμμα μου.
Πώς είμαι για να τη δω;Στο σχολείο ήταν νωρίς να νιώσουμε.Ο έλεγχος έμπαινε σκουπιδάκι στο μάτι και γινόταν ομορφιά. Εκείνη η φωτογραφία στο τετράδιο εργασιών, μία πρώτη συνάντηση με τον καθρέφτη. Τα πράγματα αντιστέκονται ,οι σκαντζόχοιροι ευχαριστούν το μαλακό μέρος της κοιλιάς. Και η γυναίκα επιθυμεί να βγει φωτογραφία οδηγώντας Λέξους στην εθνική. Της έχει μείνει το πρώτο στήθος.

“Και να μου φτιάξεις έναν ακόμα καφέ”, καθώς προχωρά προς την τσουλήθρα αφήνει σκεπάσματα για τους αρρώστους. Έχει επιδημία η γειτονιά και κλάματα. Βγαίνουν στις μεγάλες φτώχειες σα ζώα στο παζάρι. ” Καλά είμαστε, δεν μας πειράζουν. Θα μας πάρουν όμως τις αποθήκες και τα χιόνια θα χρειαστούμε αδιάβροχες σκηνές απ’ αυτές που κάνουν παφ κι ανοίγουν μόνες.” Ο καφές
της νόστιμης κουζίνας , τεμπέλης χυλός, με τις φαρίνες, τον απορροφητήρα και μία παλιά μαμά καθισμένη μες στο φούρνο. Δεν τη ρώτησε αν είχε καμιά βραδιά λιποθυμίας από οργασμό ή φαντασίωση σώμα και πρόσωπο συντονισμένα. Σκούρο δέρμα, περπάτημα ελαφρύ, της φτιάχνει πρωϊνό ολ μπραν και σταφύλια. “Της αξίζει” λέει και σε μένα θα άρεσε αν είχε μακριά μαλλιά κι ερχόταν τα σαββατοκύριακα. Ένας πόλεμος σε κάθε γειτονιά , οχυρά παιδικές χαρές, ανοιχτά τα δικηγορικά γραφεία 3 με 5 , αναλαμβάνουν μόνο τα κληρονομικά. Εσένα θέλει να χωρίσει απ’ την πένσα. Στη φύτρωσαν για τα καλά και τώρα πιπιλάει σα ψάρι την ανάσα. Πίνει κι άλλο καφέ , βγαίνει απ’ το σπίτι, δηλώνει σάλιο ως γλώσσα γραφής και κρεμάει στην πλάτη επιγραφή που γράφει ” Σελικρέσια”. Φωνάζουν απ’ τα μεγάφωνα να ακονίσει τα αιχμηρά. Ήδη έχουν καταλάβει τις δυτικές τσουλήθρες και καίνε αποθήκες.

“κούνα κάτω από το τραπέζι το παιχνίδι της γάτας.” είπε η Όλγα και έβαλε τη ροβέντα στην πρίζα. Έκανε ένα συμφωνικό θόρυβο, τα πίσω όργανα αυτά που κανείς δεν παίζει. Είχε να ψάξει ένα λάστιχο κήπου και να πλύνει τις βεράντες με ακουαφόρτε. ” Μην σκέφτεσαι τόσο πολύ, έχεις ωραία δόντια εξάλλου”. Είπε στην Ριρί που ξεφύλλιζε ανατομίες εντόμων κι απ’ το ζόρι έκλαιγε το ένα της μάτι. Η Όλγα επιθυμούσε να δούλευε ακόμα σ’ εκείνα τα κέντρα γύρω απ’ το αεροδρόμιο. Εκεί, οι γυναίκες χορεύουν με νυφιάτικα τούλια και μπλαζέ ματ σκιές. Κανείς δεν τις αγγίζει, μόνο τις παρατηρούν. ” Με θαύμαζαν” έλεγε η Όλγα. Άνοιξε τα πόδια τραβώντας τη φούστα και κατούρησε το χορτάρι που απορροφούσε ό,τι είχε να αποβάλει, ό,τι μπορούσε να του δώσει σε προϊόν, ό,τι βγήκε για μοίρασμα από εσωτερικά όργανα. Οι πρώτες αγάπες, οι πρώτες ανάγκες. Τότε στα 1884 η Ριρί έμαθε τις οικογένειες των πολυφαγίδων και των κρυπτοκερκιδών. Στα 1885 η Όλγα χάρισε αυτά που είχε απ΄το μπαμπά σε κάτι ερωμένους, σε κάτι φίλες. Και πήδηξε σε μία καρότσα συρόμενη στα σπασμένα φλιτζάνια και στις μάχες της επόμενης ιστορικής κατασκευής.

Θα ‘θελα να είχα ένα σπίτι που να ήταν σώμα. Το δικό σου. Ή να μην είχα ποτέ μία κόκκινη σκεπή πάνω απ’ τα μυαλά μου ούτε ένα δόντι σβηστό στο τασάκι. Ό,τι πεθύμησα αντικαταστάθηκε από κουρτίνες ιβουάρ. Ό,τι αγνοούσα επέστρεφε για μαξιλαροπόλεμο τα δευτερότριτα. Μπορούσα να έχω χωρίς να πετάω ονόματα σε τοίχους και να τηγανίζω αβγά; Ήταν αληθινή η κρέμα για εγκαύματα. Έτρεξα το φανταστικό μου σπίτι να προστατέψω. Άπλωσα σ’ όλες τις τρίχες σου ποσότητα. Είχαν το μέγεθος μίας καρφίτσας. Το δέρμα ανακάλυπτε το σπίτι. Άνοιγε πόρτες , έκλεινε βλέφαρα, στοιχιζόταν για το χάδι. Εκείνο που δεν βλέπω γίνεται διάγραμμα μαθημάτων κι ας φώναζε η Τζένη πως οικονομία είναι να μαθαίνεις γρήγορα το μέλλον απ’ τους άλλους. Δείχνοντας ευγένεια στην ιδιοκτησία μπορείς να φτάσεις στο νησί που έχει ζωντανούς για ανθρώπους. Εκεί το σώμα σου βρίσκεται στη θέση του, στο σπίτι. Σε μυρίζω απ’ την εξώπορτα χωρίς προσφορά λεμονιών και λάρυγγα. Κι έτσι πιο ωραία σε καταπίνω, σάλιο από τα κάτω.