Author: Γεωργία Διάκου

Θα έβαζαν τα παιδιά μέσα στο χώμα. Όλη τη νύχτα τα σκεπάρνια δούλευαν. “Όχι εδώ, πιο κάτω” , “ πιο δεξιά”, “ δώσε μου φως”, τέτοιες κουβέντες έλεγαν κι έσκαβαν πιο γρήγορα απ’ τη σκέψη τους. Το ξημέρωμα έβγαλαν τα πουκάμισα και δένοντάς τα τύλιξαν γύρω γύρω τα παιδιά, να μη χαθούνε είπαν, να πιάνονται απ’ τους κόμπους και να αισθάνονται πως είναι μαζί, αν είναι μαζί όλα θα γίνουν, θα λειτουργήσει, θα βρούνε τρόπο . Ένα ένα με προσοχή με βελούδινες μάσκες βερυκοκί στο λαιμό κρεμασμένες και χτενισμένα μαλλιά τοποθετούσαν τα παιδιά στο λάκκο. Εκείνα ούτε μουρμούριζαν , ούτε έφερναν αντίρρηση, μονάχα ρωτούσαν πότε θα φάνε κι αν έχει παγωτό μετά το παιχνίδι. “ Σοκολατοφράουλα μπισκότο , θέλω και πουράκι” έλεγε το ένα και το άλλο μασούσε τις μύξες του παρμένο ακόμα απ’ τον ύπνο. Χώρεσαν με τριμμένους ώμους και μια υγρασία σεντόνι τριγύρω. Οι μεγάλοι στέκονταν από πάνω, κοιτούσαν μέσα κι έκλαιγαν. Δάκρυα γέμισαν και φούσκωσε το χώμα , έβραζε λάσπη και ούρα. Τα πουκάμισα μαλάκωναν στο οξύ κι ύστερα σκλήραιναν κι έμοιαζαν με σώμα σε ακαμψία ή ηθελημένη παραίτηση. Τα παιδιά άνοιγαν τα στόματα και ούρλιαζαν “ Βικτόρ, παγωτό, Βικτόρ” ή “ Είσαι κακός Βικτόρ , ποτέ σου δε με τάισες.”. Ύστερα, κάποια έφαγαν το χρώμα απ’ τη μάσκα τους και σώπασαν. Άλλα κυλίστηκαν στο λάκκο και αποφάσισαν πως είναι το νέο τους σπίτι κι ας είχαν αφήσει το πρόβατο Κλο στο παλιό. Ερχόταν το φως και πάλι έφευγε απ’ τη σκιά που έκαναν τα πρόσωπα κοιτώντας. Ήταν άλλα πρόσωπα, πρόσωπα μάσκες που είχαν φτάσει τώρα. Οι μεγάλοι δε φαίνονταν πουθενά, είχαν πουληθεί πια στο δάσος. Τα νέα πρόσωπα έφερναν μαζί τους κάτι που τα παιδιά δεν είχαν γνωρίσει. Όταν ένα από αυτά έσκυψε στο λάκκο, άκουσε ένα μακρόχρονο ω να αντηχεί, ήταν το αίσθημα του θαυμασμού που μόλις είχε προκαλέσει. Έπειτα τα χείλη τους μαράθηκαν κι άνθη κατρακύλησαν απ’ το βουνό, άνθη που έλιωναν και κολλούσαν το κεφάλι στο χώμα μέχρι αυτό να σταματήσει την προσπάθεια πτήσης . Τρία παρέμεναν ζωντανά ,δίχως να κοιτάνε τις μάσκες πρόσωπα ,έκαναν τα πηδήματα του βατράχου και τα κακαρίσματα της κότας. Με αυτά τους τα φερσίματα ικανοποίησαν τα νέα πρόσωπα που γέλασαν και γελώντας απόφαση πήραν να κρατήσουν τα παιδιά αυτά ως διασκεδαστές και δείγματα του μακρινού ταξιδιού. Τα παιδιά μεγάλωσαν σε σύστημα ανταλλακτικής οικονομίας κι έτσι, καθώς τίποτα δεν είχαν και τίποτα δε μπορούσαν να παράγουν έλεγαν την ιστορία του Βικτόρ που ήταν για αυτούς ο μέγας παγωτατζής και αδελφός θανάτου. Μαζί με τις μιμήσεις των ζώων και τις αναμνήσεις του λάκκου αντάλλασσαν αυτά που το σώμα ανέπλαθε σε εικόνα. Οι κάτοικοι τούς αναγνώριζαν με το όνομα “ αυτοί που ανταλλάσσουν γέλιο.”

υπάρχει μία ανολοκλήρωτη καύση για αυτές που βρέχουν

τα αθλητικά τους στα δημόσια ουρητήρια, μία προσδοκία

να με συναντήσεις αυθόρμητα στο χωριό της Σαχίλ και να με ρωτήσεις για τις μετρήσεις του βάλτου ή το τριακοστό μου παιδί, να σκεφτείς τον πιο έξυπνο τρόπο να σχετιστούμε με ένα γαμήσι ή μία κούπα τσάι,ίσως, σταματήσεις για αναπνοή όταν εκφέρεις το όνομά μου για δείχνοντας πως είσαι αφηρημένος, ανήσυχος, απλουστευτικός, μεγάλη συμφορά να έχουμε πράσινα μαλλιά και λευκές βλεφαρίδες κι ούτε ένα σπίτι στην εξοχή κοντά στη θάλασσα που όλοι την αγαπούν κι έτσι κι εμείς κι εμείς θα έπρεπε να την αγαπούμε γιατί μυρίζει αλάτι κι όχι ξύδι κι έχει χρώμα ψυχρό της λογικής και του εικοστού αιώνα και εσύ να θέλεις να στρίψουμε στην πλατεία για να χαθεί το πλήθος κι όμως το πλήθος που νομίζαμε πως μας θλίβει δεν υπήρξε ποτέ και μόνο τρία μισογκρεμισμένα σπίτια κι ένα ποτάμι και η Σαχίλ ο τάφος της Σαχίλ να σκιάζει την αποχώρηση μιας δεκοχτούρας που θα φύγει σύντομα για το επόμενο χωριό στο υποθετικό της πλήθος στην υποθετική διάσταση μίας τρυφερής συνύπαρξης θα μπορούσες να κάνεις πως δε με είδες κοιτώντας την κολώνα που παίζει σε λούπα σκηνές με παιδικά αντικείμενα και κοινωνικά τραύματα ή να μασήσεις καπνό απ’ το δοχείο και να μεταφερθείς σε μετατεχνολογικό καθεστώς όπου τα χωράφια έχουν αντικατασταθεί από πισίνες γεννήτριες χαπιών μα επέμενες να αρχίσεις την καύση και να κινηματογραφήσεις τα δημόσια ουρητήρια που είναι όλος αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας και να βρεις τα ονόματα της πρώτης εταιρίας που έκανε δώρο ένα δεύτερο ζευγάρι αθλητικά σε όποια κατάφερνε να τρέξει δέκα χιλιόμετρα ντυμένη με πλαστικά, τώρα πρέπει να διπλώσουμε σε σύγχυση τις άκρες του λεπτού χαρτιού και να θυμηθούμε τη Σαχίλ που κάποτε διηγήθηκε με περίσσιες λεπτομέρειες σώματα που φοβήθηκαν και σώματα που κυριάρχησαν και κάποια περιστατικά ανυπακοής, καταγράφοντάς τα σε βαζάκια ιδιωτικού σάλιου των 330 ml, για να κολλούν σύμβολα και δείκτες στην ανολοκλήρωτη ούρηση των ποδιών

“ Δεν το δοκιμάζω για μένα. Είναι για τη μητέρα μου. Αυτή είναι ακόμα πιο αδύνατη, σα σκελετός είναι.” Είπε και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Πουλάει μεταχειρισμένα ρούχα και φοράει ένα μεταχειρισμένο παλτό τουίντ με μπεζ ρίγα. Του φτάνει μέχρι κάτω από το γόνατο. Είναι αδύνατος και η ζώνη είναι διακοσμητική στα εξήντα εκατοστά γύρω γύρω. Η μέση του περίμετρος πορτοκαλιού, αν καθαρίσεις τη φλούδα , ξεζουμίζεται. Μου λέει πως έκοψε τα μαλλιά του και του λείπουν . Τα μαλλιά είναι αφορμή να μας λείπει κάτι, τρίχες. Κάτι πάνω στο κεφάλι μας είναι πιο ασφαλές. Τα εσωτερικά μαραίνονται, δεν πέφτουν. Θα ξέραμε τι συνέβαινε αν διαβάζαμε την ανθρωπολογία των αθανάτων. Μωβ πάνω σε ξερολιθιές. Κι αρχίζει “ Μια μέρα που έβρεχε περπατούσα στη γειτονιά. Ένα αυτοκίνητο ήταν σταματημένο στην άκρη του δρόμου, στο δρόμο πλάι ήταν παρκαρισμένο και γω κοιτώντας μέσα από το παράθυρο του οδηγού είδα από την απέναντι μεριά τη μητέρα μου. Είχε βρεγμένα μαλλιά και φορούσε μόνο τις κάλτσες της, τρελάθηκα κι έτρεξα προς το μέρος της για να την προστατεύσω. Καταλαβαίνεις; Βγήκε έξω μούσκεμα στο κρύο κι ούτε μια ρόμπα να ζεστάνει τις τρίχες στα μπράτσα της, ούτε ένα ζευγάρι παντόφλες κλειστές με μισοφέγγαρα . Πέρασα μπροστά απ’ το καπό κι όταν τέντωσα το στέρνο να μιλήσω δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Μέσα από το τζάμι έβλεπα το είδωλό μου. Τόσο πολύ μοιάζω με τη μητέρα μου να φανταστείς , είμαστε ίδιοι, όταν έχω τα μακριά μου μαλλιά. Μου λείπουν τα μαλλιά μου. Δε θα της αρέσει το παλτό. Θα μαζέψω τα χοντρά μπουφάν. Ο καιρός άνοιξε. Κανείς δε θα τα αγοράσει.” Κι έτσι, έβγαλε από τις κρεμάστρες τις γούνες και τα μάλλινα. Πετώντας τα στο πάτωμα, έβγαλε από την τσέπη του τζιν του ένα χρυσό ψαλιδάκι. “ Τώρα η σειρά σου” είπε κι έδειξε την λαδωμένη μου αλογοουρά. “ Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι για μένα. Κόψτα και δείξε πίστη στην ιστορία που σου διηγήθηκα. Κόψτα και θα σε καλέσω στο χορό. Οι εργατικές κατοικίες στον Φοίνικα δέχονται γυναίκες με κομμένα μαλλιά. Ήταν ο τρόπος να με δεχτούν κι εμένα. Είναι ο τρόπος να μεγαλώνεις.”